“Je schoenen staan in de schuur. Eigen schuld!”

Een blog over regels, voor ouders èn organisaties!
‘Regels’, dat voelt vaak dubbel. We weten wel dat ze niet kunnen ontbreken, maar ze respecteren is vers twee.

In de maatschappij worden ze ontworpen, bij meerderheid tot wet verheven, ingevoerd en gehandhaafd. Dit laatste is essentieel. In de thuissituatie werkt dat idealiter ook zo. Alleen, er is meestal veel ruis.
Een kennis van me strijdt met haar elfjarige zoon met als doel zijn schoenen te weren uit het halletje (entree). Dit kat-en-muisspel duurt al enkele jaren en als er niets verandert blijft dat zo. Soms ga je dan denken dat ze niet anders willen!

Afspraken maken (regels opstellen) is voor veel mensen een simpel ding:
(1) Je bedenkt iets, vaak impulsief, 
(2) je voert het in en
(3) neemt aan dat iedereen het begrijpt en logisch vindt.
(4) Je hoopt niet, nee verwacht, dat de afspraak wordt geadoreerd (steeds in het hoofd zit).
Tenslotte
(5) faalt de regel na één dag wegens inconsistente handhaving. Daarbij kan het zijn dat
(6) het gezag (de ouders) van mening verschilt of,
(7) een van beiden een oogje dicht knijpt.
Zijn er nog meer details denkbaar die niet bijdragen aan een dienend en succesvol uitgangspunt?

Ik snap die jongen wel! Stiekem heb ik zin om hem aan te moedigen het gezag te tarten. Dat is ook wel een vreemd ding hoor; je loyaal voelen met de rebel, omdat het systeem zo zwak is. Deze moeder, en jij als je in een vergelijkbare positie verkeert (en dat is vaker dan je misschien denkt) zou in no-time ‘haar zin’ kunnen krijgen (based on results) als ze de volgende stappen zou nemen:
(1) Ontwerp de afspraak die je wilt voorstellen
– Waarom wil je dit en hoe belangrijk is dit voor je? (motivatie)
– Wanneer zou ik dit willen uitvoeren (urgentie, moet dat echt per direct?)
– Hoe zou je de afspraak in termen van gedrag kunnen verwoorden?
– Wat is er nodig (praktisch) om de afspraak in te voeren?
De kern van dit blog is duidelijk: neem tijd en respecteer de ander, ook kinderen, maar ga wel voor resultaat!

(2) De bespreekfase begint. In een cultuur waarin bespreken de norm is, ontstaan redelijke compromissen, op basis van geven en nemen. Ouders roepen nogal eens: “Dat hebben we toch afgesproken!?!” Feitelijk hebben ze hun behoefte door de strot geduwd! Dat is geen afspraak, maar een oplegging (pedagogisch gesproken kan dat nodig zijn).
Hier ontbreekt draagvlak.

(3) Anna (blog 3) begrijpt er niets van! Check net zo lang tot alle betrokkenen het eenduidig begrijpen.

(4) De ander wordt niet direct blij van jouw wensen. Het is gewoon niet interessant, niet in beeld, peanuts!
Nu gaat het om geven en nemen.
Jij nu.
Hij morgen.
Jij mag een keer winnen.
Maar moet hij altijd verliezen?

(5) Eenmaal overeengestemd, betekent: regel.
En nu volhouden, met gevolgen!
Het is wel prettig een proeftijd af te spreken. Mensen zijn geen schakelaars, dus het duurt even. Mogen ze?
Maar op een moment is het zo:
– Blijf lachen. Geen frustratie, wel gevolgen.
– Het lukt vaak niet, maar onopzettelijk! Velen vinden het moeilijk het nieuwe te leren. Ze vergeten de afspraak domweg.
Je pakt nu de schoenen en zet ze met een lach in de schuur. Voel je irritatie? Dan is die echt van jou!!

(6) Geen goed gesprek = geen resultaat. Betrek alle belanghebbenden en spreek met elkaar één taal.

(7) Niet doen wat je zegt? Lekker ben jij! Niet loyaal gedrag veroorzaakt veel moeilijkheden.
In plaats van wegkijken, kun je beter complimenteus zijn bij de keren dat het wel goed gaat.

Wil je in jouw organisatie (kantoor, club, groep,…) werkbare afspraken maken, dan heb je met dezelfde punten te maken.
Zwakke systemen zijn zo omdat ze met weinig hersens zijn bedacht, hebben dan geen draagvlak en  geven dus voortdurend ergernis. Eigen schuld!

Oh ja: in ons gezin schreven we afspraken in een schriftje. Overdreven? Onze kinderen weten het nog al te goed … met een glimlach!

Tekstverwerking en illustratie: Julia Noorlander