Over de Marokkaan, de fanfare (lang leve de muziek), de bullebak en over nette mensen.

Buurtbemiddeling is een van de meest fascinerende vormen van bemiddeling, omdat de kwesties zo alledaags zijn, het van de burger is en toch vele variëteiten kent. Ondergewaardeerd ook  bij professionals, ik kan het mis hebben… 

3 kenmerken:

• Geluidsoverlast: hèt steeds terugkerende thema.
• De wijze van (niet) communiceren door wederzijdse buren.
• Mijn oordeel vooraf.

Die veroordelingen eerst maar, omdat die het meest in de weg staan. Te vaak loop ik met mijn collega bemiddelaar de deur uit van A (klager) naar B om die tot een gesprek te bewegen. Mijn beeld is al gevormd. B: Een Marokkaans gezin, B: een volks stel of B: de bullebak.
Hoe ga ik dergelijke mensen aanmoedigen tot een gesprek en hoe gaan die mensen inzien dat het anders moet?

Als goed bemiddelaar ben ik me bewust van deze oordelen en laat ze krampachtig los, vóór het aanbellen bij B. Naarmate mijn lijst met bemiddelingen groeit, gebeurt het gelukkig minder en minder dat ik me laat leiden door het verhaal van A en wordt mijn nieuwsgierigheid naar het andere verhaal groter! Achteraf wordt me de rol van A meer helder.

Goed. Aanbellen bij B dus. De deur wordt opengedaan en in één zin schetsen we de situatie: zeggen dat hun buren (A) graag in gesprek willen en vragen of we even binnen mogen komen om de situatie te bespreken. Doorgaans zitten we binnen 2 minuten op de bank, omdat B ook wel door heeft dat er iets aan de hand is.
Het Marokkaanse gezin met een paar jonge kinderen oogt keurig netjes, ze zijn vriendelijk, koffie en lekkers zijn zo geregeld.
Het stel dat lid is van de fanfare is open, levenslustig en vertelt dat ze graag contacten onderhouden.
De bullebak is een man die imponeert. Harde stem, stellig in zijn meningen. Je zou bang kunnen worden, maar je  kunt je afvragen waarvoor dan precies. Sociaal onhandig misschien? Behalve een gekwetste indruk, schijnt ook iets kinderlijks door. En ja, ook deze B-mensen hebben een verhaal en ze vragen zich dingen af:

• De Marokkaan: Wij hebben een paar jonge kinderen. Mogen die spelen en geluiden maken?
• Nogmaals de Marokkaan: Soms komt er familie. Dat is in onze cultuur zo. Het is wel gezellig, maar we maken nooit herrie en zeker niet laat op de avond.
• Het fanfarelid: Die mensen van hiernaast (A) willen vogeltjes horen. Wij nodigen soms wat leden uit voor een biertje. Mag dat, wat bijpraten en een beetje gezelligheid?
• De bullebak: Die van hiernaast, die zijn schijnheilig! Ze groeten niet eens! Ze ontlopen ons!

En zo komen 2 verhalen samen. Verhalen die door bemiddelaars worden gehoord, maar door deelnemers (A en B) niet worden gekend. Twee verhalen, gescheiden door een binnenmuur of door een plafond-vloer (flat).
En dan maar hopen dat B instemt met een gesprek. Het is vaak de eerste keer dat buren om een tafel gaan zitten. Het is meestal een openbaring dat die anderen ook gewone mensen zijn. En meestal is er een verhaal dat ergens meespeelt (ziekte, scheiding, verlies, stoornis, beperking, …) en dat voor het eerst wordt gehoord! Hier komt het begin van toenadering tot stand. En ja, in sommige situaties zijn de belangen echt tegengesteld.

• Een jong gezin uit Marokko woont  boven een ouder echtpaar waarvan de vrouw ziekelijk blijkt te zijn.
• Mensen die levendigheid zoeken (trampoline van de kinderen, muziek, vrienden) tegenover mensen die  rustig van hun tuin willen genieten, daarvoor zelfs uit de grote stad zijn verhuisd.
• Fijngevoeligheid, verwijzend naar vanzelfsprekende redelijkheid, tegenover ‘Ik heb met mijn  buren niets te maken.’

Zeker is dat mijn oordelen niet bijdragen aan oplossingen. Het hangt van de deelnemers af of ze bereid zijn naar de ander te luisteren. Dan kan er beweging ontstaan.

3 spiegels bij dit verhaal: 

• Stel je hebt zelf wrijving of een conflict, vraag je dan eerst eens af welke rol je zelf hierin speelt en wat je anders zou kunnen doen. Bedenk desnoods iets onzinnigs, en beter nog, maak een lijst met opties.
• Oordelen staan in je weg! Kijk naar iemand en besef wat je denkt over diegene. Al die  gedachten en etiketten en angsten gaan vooral over jouzelf! Die anders is! Oefen iedereen met open armen te ontmoeten: de Turk, de ‘aso’, de professor of de alleenstaande moeder.
• De mildheid die ik je voorstel naar anderen toe mag je ook jezelf gunnen. Ik ben goed zoals ik ben. Ik erken jouw ruimte, ik durf ook mijn ruimte in te nemen, etc.

Wie heeft ervaring met buurtbemiddeling als  bemiddelaar of bemiddelde?
Wat zijn jouw  ‘lessen’? Ik lees ze graag hieronder.