Scheiden als de relatie geheeld is.

Ik zit nog in een intervisiegroep met mediators die vooral scheidingen begeleiden. Voor iemand als ik die dat nooit heeft gedaan, best curieus.
In de  vorige bijeenkomst kwam de vraag langs: waar begin je mee, als een stel zich meldt voor scheidingshulp?
Men antwoordde: Met het ouderschapsplan, met waar ze zelf mee willen beginnen, met wat ik zie gebeuren (wat er in de kamer is). Prima. Maar niemand ontkomt er aan ergens de scheidingsmelding te bespreken. Dit is het gesprek over de wens om te scheiden. En die kan nogal verschillen!
De wens kan nog vaag zijn en vanuit een perspectief van hopeloosheid bestaan (niets helpt, het kan niet meer wat worden tussen ons), de wens kan verbeten, gedreven door vele negatieve ervaringen en heftige emoties zijn, of de wens om alleen verder te gaan is bij een van beiden; de ander wil het helemaal niet! Ik weet niet hoeveel aandacht aan dit deel wordt gegeven, maar het is wel belangrijk!
Als scheiding onontkoombaar is, moet de mediator beide partners door de rouwcurve leiden, die loopt van ‘de boodschap te willen scheiden’ tot integratie. Terwijl de ene partner al bij ‘acceptatie’ is, zit de andere misschien nog in ‘ontkenning’!
Dat er de nodige emoties rondgaan is niet moeilijk voor te stellen.

In termen van therapie is het één groot pijnlijk proces, waarin hechtingsbehoeften opspelen, die angsten aanjagen en die de mediator moet zien te beteugelen, terwijl er gewerkt wordt aan een rij zakelijke afspraken. Ouderschapsplan, verdeling van de boedel, het huis, pensioen, alimentatie, … Eigenlijk wordt van partners het onmogelijke gevraagd: rustig nadenken over het huisvesten en begeleiden van de kinderen, een redelijke verdeling van het gezamenlijke, tegemoet willen komen aan ieders recht op een deel èn werken aan ieders verlangen naar geluk! Hoe kan dat als je je emotioneel onveilig voelt? Gek hè, al die vechtscheidingen!

Ook ik heb te maken met ‘hopeloosheid en uitzichtloosheid’ in de therapiekamer.
Ik laat ze dan weten, dat ik dat begrijp, dat het nog alle kanten op kan! En ja, dat scheiden zeker een mogelijkheid blijft. Maar ik zeg ook, vooral als er kinderen zijn, herstel je relatie! Werk therapeutisch aan een nieuwe band, zoek waar de pijn zit en wat de behoeften zijn. Hoe zijn jullie tot hier gekomen? Wanneer heb je je in de steek gelaten gevoeld? Wat heb je van de ander nodig?
Jullie kinderen, als die er zijn,  zouden hier heel blij van worden! Want ouders ben je en blijf je. Overleggen moet van tijd tot tijd en de pedagogische lijn afstemmen is in ieders belang.
Belangrijke dingen eerst zegt Covey en in dit geval is dat: emoties erkennen en transformeren.
Leer bij mij de ander zien! Heel je relatie, zodat je vervolgens liefdevol kunt scheiden.
Het regelen van de inhoud kan dan, bevrijd van emoties, meer voortvarend verlopen.
Kun je me volgen dat geven en nemen vanzelfsprekender wordt, als je elkaar weer kunt zien?
Zijn jullie niet ooit begonnen met geven en nemen? Of sterker nog, begon je niet met vooral te geven?

Liefdevol scheiden is een bewuste keuze, gedreven door positiviteit en vertrouwen.
Zò scheiden heeft nieuwe verbindingen tot gevolg.

rouwcurve Elisabeth Kubler Ross